Wspomnienie Anny Fischer

Wspomnienie Anny Fischer

W sobotę 16 września pożegnaliśmy w ostatniej Jej drodze ŚP mgr Annę Fischer, wieloletnią polonistkę naszej szkoły.

Odeszła, tak jak żyła. Cicho i niespodziewanie, 13 września nad ranem. Jej 76 lat życia, to zdecydowanie za mało, jak na współczesne możliwości medycyny i dla tych, którzy ją znali.

Była mądrym nauczycielem i wychowawcą, osobą o bardzo wysokiej kulturze osobistej, takcie pedagogicznym oraz cierpliwości, ale przede wszystkim dobrym i ciepłym człowiekiem.

Mimo towarzyszącego jej bólu, a w ostatnich latach także unieruchomienia, zawsze zachowywała życzliwość, pogodę ducha i uśmiech, które towarzyszyły jej od młodości.

Całe swoje zawodowe życie spędziła w Bochni, jako nauczyciel w Zespole Szkół Mechanicznych. Tylko pierwsze dwa lata po ukończeniu studiów na Wydziale Filologii Polskiej UJ pracowała w wydawnictwie PK i w Technikum Ekonomicznym w Krakowie. Później, od 1969 roku, jako nauczyciel języka polskiego uczyła, aż do chwili odejścia na emeryturę w 1999 r. 

Uczyła poprawnej polszczyzny i umiłowania języka ojczystego, najpierw uczniów szkoły zawodowej, a w następnych latach przyszłych techników. Odkrywała przed nimi piękno polskiej i obcej literatury, uczyła umiejętności jej interpretacji oraz wrażliwości na słowo i drugiego człowieka.

Jej rocznicowe programy artystyczne, choćby pamiętny „Polsko - nie jesteś ty już niewolnicą” z okazji 70 rocznicy odzyskania niepodległości, czy inne, podobne, budziły uznanie znawców przedmiotu oraz patriotyzm młodzieży, zachowując naszą polską tożsamość i umiłowanie wolności przez kolejne pokolenie.

Jej profesjonalizm, szeroką wiedzę pogłębioną studiami podyplomowymi dostrzegali też przełożeni. W 1973 r. pani Anna Fischer otrzymała tytuł Profesora Szkoły Średniej. Przez szereg lat była przewodniczącą szkolnej komisji przedmiotów humanistycznych, a za osiągnięcia w pracy dydaktyczno - wychowawczej wyróżniona została najwyższą oceną pracy oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania, Nagrodą Kuratora Oświaty i kilkakrotnie Nagrodą Dyrektora.  

Dzisiaj pozostawiła po sobie pustkę i smutek tych, którzy ją znali, kochali, byli z Nią lub kiedykolwiek spotkali.